Gondole są nieodłącznym składnikiem pejzaży Wenecji. Na wodach Laguny stanowią najstarszy i nieodłączny środek lokomocji. Historia gondoli zaczyna się już w VII w., sięga czasów pierwszego doży Anafesta Paoluccia. Łódka robi wrażenie delikatnej, wytwornej łupinki, a w rzeczywistości gondola jest mocna i stabilna. Gondole od dawien dawna były różnokolorowe, obite kosztownym często drapowanym materiałem oraz wyłożone poduszkami. Jednak od 1562 roku wedle rozkazu Senatu Weneckiego zaczęto malować je na czarno. Kształt i rozmiary gondoli są ściśle określone, jej długość wynosi 11m, szerokość 1.75m, nośność to maksymalnie 6 osób. Łodzie te są płaskie o wysmukłym kształcie, dzięki czemu doskonale dopasowują się do wąskich i niezbyt głębokich kanałów w Wenecji. Dziób gondoli zdobiony jest żelaznym okuciem w formie wielozębnej halabardy. Wiosłowanie wymaga od gondoliera specjalnej sprawności, ma on do dyspozycji tylko jedno wiosło bez steru, osadzone z prawej strony, którego używa stojąc cały cza na rufie. Tradycyjny strój gondoliera składa się z słomkowego kapelusza z kolorową wstążką, koszulki w pasy i ciemnych spodni. Trzeba podkreślić, że przejazd gondolą po Canal Grandę lub mniejszych kanałach dostarcza wielu emocji, aczkolwiek jest dość kosztowny.
